Sweet and Sexy

Mannen-praat. Dat kan natuurlijk niet alleen over gevoelens, emoties, vet op de heupen en gezond eten gaan, Dat is zo wijvig. Dan was ik wel begonnen met lekkerbeppen-, koffieleutje- of doeditdoetdat.nl. Daarom nu een echt mannenonderwerp. Een onderwerp dat stoer, mannelijk, sexy en opwindend is. Zoals echte mannen zijn. Zoals ik ben.

Ik heb namelijk een verhouding. Dat klinkt stoer, maar uiteindelijk is dat het niet. De verhouding is puur gebaseerd op lust. Ik heb het lang voor mij kunnen houden, maar ik kom met mijzelf in de knoei, voel me er niet meer goed bij. Dan is het beter om eerlijk te zijn en met mijn verhaal naar buiten te komen vind ik. Iets doen aan mijn schuldgevoel en deze rotsituatie met de wereld te delen.

Ik troost mij wel met de gedachte dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Ik vermoed dat veel mannen de lust en het verlangen herkennen. De verleiding is groot om haar aan te raken, te voelen, te ruiken, zachtjes in te bijten en haar met mijn tong te bespelen. Ze heeft prachtige vormen, is een lust voor het oog, ruikt verschrikkelijk lekker en vervult mijn zoetste dromen. Zelfs als ik alleen maar aan haar denk reageert mijn lichaam op een, hoe zal ik het zeggen, stimulerende manier. Het water loopt me in de mond.

Vrouwen. Mannen. Het is niet leuk. Het is niet gezond om aan mijn heerlijke verleidster toe te geven. Maar waar ik ook ga, zij is er altijd ook. Op straat, op mijn werk, in de sportkantine en in het grootste lustwalhalla ter wereld, de supermarkt. Rrrrrr.... Boodschappen doen is een genot, de keuze is onbeperkt, en ik heb een verhouding met haar. Een haat-liefde verhouding. Want ondanks dat er bijna niets lekkerder, onweerstaanbaarder is dan een zoet zacht smeltend tumtummetje, levert dit overheerlijke snoepje niet echt de vitamines op die je verwacht bij iets wat smaakt naar aardbei, appel of banaan. Tumtummetjes zijn verschrikkelijk. Ze bestaan voor 100% uit slechte suikers, E-nummers en rubber gok ik. Daarom heb ik een hekel aan ze. Maar helaas smaken ze wel sweet as hell.....

Uit de oude doos... Klaagzang

Zoals iedereen weet, moet je oude dozen niet weggooien. Zo vond ik onderstaand verhaal terug. Uit het leven gegrepen, leve de oude doos. Vier jaar geleden bereikte onderstaande column het hele land. Als lezerscolumn in Metro. Met trots presenteer ik: A never ending story, 2010. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat die 92,6 kg uit het stuk nu mijlenver buiten mijn bereik ligt. 

Wel kom ik langzaam weer in de buurt van dit gewicht. Vandaag de dag weegt deze jongen 94,3 kg. Kleine stapjes....

Mag ik even klagen! September 2010. Lezerscolumn Metro

Over het algemeen hoor je mij weinig mopperen. Ja, ik ben namelijk positief ingesteld. En nee, ik mag officieel niet klagen qua BMI. Tenminste, volgens mijn dierbare omgeving niet (maar de tijd dat mijn moeder mij te zwaar vindt, zal waarschijnlijk nooit komen. Fijn mam).
Met mijn 189 cm (lichaamslengte, voor de duidelijkheid) en 32 jaar ben ik met 92,6 kilo net aan de te zware kant. Of ik er even 3,6 kilo af wil halen, want dan komt mijn gewicht overeen met mijn lengte en leeftijd.

Makkie, zou je zeggen, die 3,6 kilootjes. Even sporten, even zweten, even minder eten en huppakee, het goddelijke lichaam van vijf jaar geleden is weer helemaal terug… Klinkt simpel en moet zeker te doen zijn. Ik kijk er heel erg naar uit. Maar helaas voor mijzelf doe ik dit nu al twee jaar lang! Als het zo gemakkelijk is om af te vallen, waarom ben ik dan al minstens twee jaar aan het worstelen met mijn gewicht? Waarom vliegen de kilo’s er binnen no time aan, terwijl het verdwijnen van de overtollige zwembandjes me een partij tijd en energie kost waar je u tegen zegt? Ik laat gebakjes vaak staan, eet bijna geen patat, ontbijt netjes aan tafel, houd me altijd aan de schijf van vier omdat ik niet van melkproducten houd, krijg genoeg vitaminen binnen, drink water alsof mijn leven er vanaf hangt en ik sport minstens twee keer in de week.

Dit alles heeft mij in de afgelopen maanden een gewichtsverlies van welgeteld 1,8 kilo opgeleverd. Tenminste, in de badkamer. Als ik in de slaapkamer op de weegschaal sta slechts 1,6 kilo. Schiet mij maar lek. Ik kom er maar niet vanaf.

En toch mag ik blijkbaar niet klagen. Want er zijn in Nederland genoeg dikkere mensen, die het allemaal veel zwaarder hebben. En in de wereld zijn veel dunnere mensen die het zeker niet lichter hebben. In Afrika is het zwaar, Afghanistan en Irak is pas erg. Allemaal hartstikke waar, en echt heel veel erger dan waar ik mee zit. Maar als mensen mogen klagen dat het in Nederland zo veel regent, dan mag ik toch zeker ook wel even over mijn extra kilo’s mopperen?