Face to Facebook

Wat fantastisch. Wat verschrikkelijk mooi. Er is bijna een jaar voorbij, met maar een heel klein ietsiepietsie minibeetje ellende. Maar vooral heel, heel veel mooie prachtige momenten. Voor bijna iedereen regen in 2014 de happy moments zich aaneen. Dit moet het meest gelukzalige jaar aller tijden zijn geweest. Tenminste, als ik de toon van het gemiddelde facebookbericht van 2014 bekijk. Hier zag ik het afgelopen jaar exceptioneel mooie foto's, romantische vakantiekiekjes, vrolijke, adembenemende filmpjes en briljant geschreven berichten voorbij flitsen. Och, och, och, wat waren we allemaal toch happy in 2014. 

Niet dus! Facebook geeft je een noodzakelijk kijkje in het leven van je vrienden. Je facebookvrienden uiteraard, want van je echte vrienden hoor je te weten hoe hun leven er uit ziet. Lijkt mij tenminste. Om alle berichten van je facebookvrienden te onthouden is schier onmogelijk. Nieuwe banen, studies, kids, vakanties, feestjes, hobby's, parenclubs, sporten, noem het maar op. Niet te doen. 

Alles staat gelukkig online. Het mooie is, dat facebook nu zelfs een overzicht van 2014 maakt. Gewoon een kort overzichtje, waarbij wordt aangegeven dat dít een fantastisch jaar was. Alsof je hele leven op facebook vastgelegd is of moet zijn. Waar men de arrogantie vandaan haalt om dmv een softwarefoefje, te bepalen wat de hoogtepunten van mijn jaar waren is mij overigens een raadsel. Buiten dat de foto's willekeurig gejat worden uit mijn albums, is facebook totaal geen realistische weergave van de werkelijkheid. Alsof Mark Zuckerberg dat niet weet. Natuurlijk, FB wordt gevuld met ongekend veel info, waardoor sommigen van jullie zelfs op mijn blog terecht zijn gekomen. Maar het is voornamelijk positieve, vrolijke, blije informatie. Dat iemand al  6 dagen aan de diarree is, gisteren zijn spaargeld heeft vergokt, zijn vriendin er met zijn BFF (best facebook friend) vandoor is gegaan, of dat de kleine wel verdomd veel op de melkboer lijkt, zien we over het algemeen niet terug op facebook. Het moet er namelijk vooral niet op lijken dat we nog gewoon mensen zijn die in een echte wereld leven, buiten de digitale snelweg om.

Facebook geeft niet weer hoe de realiteit eruit ziet. Het geeft slechts weer hoe wij zelf willen dat onze onlinevrienden ons zien. Gelukkig, blij, vrolijk, knap, sexy, gevoelig, vriendelijk, attent, gastvrij, afgetraind, stoer. Alle ups van het leven vinden we terug op facebook. Een oppervlakkiger medium bestaat er niet. Sommige dappere mensen delen ook de downs, maar dit is meer uitzondering dan regel. Die vertellen altijd hoe het met hen gaat, ongeacht dit positief of negatief is. Dat vind ik knap. Maar doe daar zelf ook niet aan mee.

Ik heb namelijk een dubbel gevoel bij het gebruik van facebook. Aan de ene kant is het heerlijk om van oud klasgenoten, kennissen en familie te lezen hoe de positieve dingen in hun leven eruit zien. Maar anderzijds ben ik ook een beetje bang voor FB. Dat mijn echte vrienden op een dag Sander Franken niet als Sander Franken zien maar als Frankentime@facebook.com. Dat we alleen maar mooie, vrolijke, prachtige dingen met elkaar delen via het internet, met een grote smile op ons gezicht. Kijk mij eens blij en happy zijn. Zonder te weten wat er nu daadwerkelijk in elkaars leven afspeelt. Zonder te praten met echte vrienden. Dat we de zware momenten, problemen, en gevoelens op geen enkele wijze meer met elkaar delen, omdat dit niet facebook- en dus noemenswaardig is. Voor mij is het een voornemen om te minderen met facebook en te investeren in the real world. Om met de mensen in het echte leven te blijven delen. Door middel van een ouderwets telefoongesprek of best of all, face-to-face.... 

  

Share if you like.....

Mannendouchen

Veel vrouwelijke lezers smeken mij dagelijks om te vertellen hoe het is om gezamenlijk te douchen. Veel van jullie kennen dit fenomeen blijkbaar niet, simpelweg omdat jullie niet aan een (team)sport doen, hockeyen of geen twee mannen in huis hebben waarmee jullie kunnen badderen. Mij wordt gevraagd wat mannen nu zoal samen na het sporten doen onder de douche, wanneer de adrenaline en het testosteron nog door het lichaam giert. Welnu dames. Mannendouchen:

J: "Krijgers, wat een uitstekende wedstrijd. goede inzet, mooie aanvallen, en erg gedisciplineerd verdedigd. Wat een pot. Netjes zeg. Leve ons!".

T: " Ja! Hulde aan onszelf. Hey, heb jij ook de nieuwste shampoo van Dove? Lekker is hij he? Als je hem 's ochtends bij het douchten gebruikt, ruik je hem gewoon de hele dag door."

R: "Dove? Ik zweer al jaren bij deze. Nivea for men. Die is veel, veel lekkerder dan die van Dove. Dove klinkt ook zo vrouwelijk. Je lijkt wel een wijf met je Dove."

J: "Moet jij zeggen met je gele sponsje. Wie gebruikt er nou een sponsje tijdens het douchen?"

R: "Hoe was jij je dan? Beetje met je handen het zeep van je benen af wrijven. Weet je hoeveel viezigheid er niet achter blijft als je geen washandje gebruikt. Eigenlijk is het supergoor als je je niet met een washandje wast. Smeerlap!"

S: "Jongens, de lekkerste zeep is toch die van Olivella hoor. Die geeft een speciaal tintelend gevoel, waar je hem ook smeert. Oh, en gemaakt van olijfolie. Dat is supergoed voor je huid. Heerlijk. Kijk zo doe je dat. Wie wil hem ook proberen?"

J: "Nee dank je, ik heb hem zelf. Kijk maar. Ik zie trouwens wel dat je een beetje bent afgevallen. Nog druk aan het opdrukken?".

S:"Jazeker. Elke ochtend pak ik een paar sit ups en een paar push ups. Betaalt zich redelijk uit, want ik was redelijk fatsig aan het worden."

J: "Klopt ja. Maar daar is nog weinig van te zien hoor. Werkt goed blijkbaar."

T: "En genoeg slapen en drinken is ook heel belangrijk he. Vooral drinken wordt nog wel eens onderschat.Gaan jullie vanavond trouwens nog wat doen?"

R; "Mwah. Ik denk dat de herhaling van The Voice op zal staan. Gezellig een avondje op de bank hangen is ook wel eens lekker".

Tot zover. Er gebeurt niets spannends onder de mannendouche. Uiteraard wordt eerst de wedstrijd of de training besproken. Wat ging er goed, waar ging het fout en hoe goed was de scheidsrechter. Bij een overwinning wordt na de nodige "huplakees", "losers" en "zij doen ook hun best" het "we are the champions"  of "I'm too sexy for my shirt" ingezet. Bij een nederlaag is het stil in de kleedkamer en krijgt de scheidsrechter er van langs.

Daarna de schoentjes onder de kraan. Want daar zit natuurlijk modder en gras aan. Behalve als je op kunstgras hebt gespeeld. Want dan zijn je Copaatjes nog schoon. Omdat de kunstgrasdiscussie een hele boeiende is, behandel ik die een andere keer. Kunstgras is namelijk ruk, maar heeft wel zijn voordelen. Maar waar was ik? Oh ja, Voetbalschoenen onder de kraan.

Daarna ontbloten we onze goddelijke bovenlijven. Wanneer wij mannen onze nat bezwete shirtjes uitdoen, daalt de PH waarde in de kleedkamer snel. Samen met de geur van madeliefjes, lijkt ook alle zuurstof uit de kleedkamer te verdwijnen. Maar wij schamen ons hier niet voor. Wij mannen zijn er trots op. Hier is gewerkt, hier is gevochten, zoals wij dat vroeger ook deden, toen we de dino's hebben uitgeroeid met onze speren. Daarbij, mannenzweet roept een oeroud instinct in onszelf op, welke de Vikingen hun meedogenloze imago heeft opgeleverd. De behoefte om lekker een biertje te drinken. Zweet is dus goed.

Maar voor het zover is eerst netjes de vieze kleren in de tas. Shirt binnenstebuiten, sokken niet op een propje aub en broekjes netjes opvouwen. En dan wachten tot een van de 3 douches vrij komt. Poedeltjenaakt en in de kou.

Dames, velen van jullie zullen dit stuk geopend hebben in de hoop spannende verhalen over mannen die elkaar onder de douche knuffelen te lezen. Natuurlijk gebeurt dit regelmatig, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat dit geen wekelijks herhalend tafereel is. Wel helpen we elkaar bijvoorbeeld met inzepen want er zijn veel plekjes lastig om te boenen. Je bent niet voor niets een team. Maar ons zeepje valt eigenlijk nooit dermate ongelukkig, dat we deze sensueel op onze knieën zittend weer op moeten pakken. En onze strakke, afgetrainde kontjes, die wassen we lekker zelf.

Ik begrijp dat jullie teleurgesteld en niet veel wijzer zijn. Wij mannen zingen, wassen en drinken onder de douche. En we bespreken tamelijk normale dingen. Daar blijft het bij. Wel ben ik bovengemiddeld geïnteresseerd hoe jullie samen douchen. Als je hockeyt kun je dit niet delen, omdat je na de wedstrijd niet doucht. Dat is heel vies! Iedereen die wel aan een teamsport doet, voel je vrij je verhaal hieronder te plaatsen. Helaas voor de vrouwenfantasie geen spannende doucheverhalen. Gelukkig zijn er nog wel weekendjes weg. Deze verhalen zullen je stijl achterover doen slaan. Maar daarover later meer.

PS. Voor de heerlijke zeep van Olivella, check www.olivella.nl

Hoe leuk is de decembermaand?

Weet je wat pas irritant is? Dat het alweer bijna december is. 5 december, 25 en 26 december, 31 december. Alle feestdagen staan alweer voor de deur. En dan heb ik niet eens de verjaardagen genoemd die er in december nog plaats gaan vinden. Want dat zijn er ook meer dan gemiddeld. December is de vervelendste maand van het jaar.

Niet dat ik de verjaardagen en feestdagen niet leuk vind. Integendeel zelfs. Het klinkt misschien burgerlijk, maar ik vind het leuk om familie en vrienden veel te zien. Ik houd van de gezelligheid, van het gezelschap. In dat opzicht kijk ik uit naar de donkere dagen. Lekker kneuterig. Ik kijk elke dag het Sinterklaasjournaal, word zenuwachtig als ik echte Sint of Piet in de stad zie, sta te popelen om Home Alone 1 t/m 12 te kijken en kan niet wachten de grote, met lampjes beklede Coca-Cola vrachtwagen door mijn beeld te zien rijden. De feest- en verjaardagen zijn heerlijk. Maar aan deze donkere winterdagen zitten toch ook duistere kanten.

Altijd warm..... Azië... Zucht...

Op de eerste plaats is het in december altijd koud. Dat is niet leuk. Echt niet. Kou is voor mensen uit Noord-Europa leuk. En voor wintersporters. Die kunnen dan lekker sneeuwballen gooien, ijsvissen, iglo's bouwen en reuzenslaloms organiseren. Maar aan kou heb ik sinds 2007, toen ik samen met Yvette 6 maanden lang door Azië mocht trekken, een enorme hekel gekregen. Het was daar zooooo lekker warm. Elke dag mooi weer, zon, 30 graden en lieve vriendelijke mensen. Daar word ik vrolijk van. Gelukkig is er nog het broeikaseffect en warmt de aarde behoorlijk op. Dat werd tijd ook. Zelf probeer ik een steentje bij te dragen aan dit prachtige effect door goed lang te douchen, de verwarming hoog te stoken en exra vaak met de auto op pad te gaan. Het zou helpen als meer mensen mijn initiatief zouden volgen.

Maar kou is niet het enige erge aan de decembermaand. Het is namelijk ook heel snel en lang donker. Zo is pleintjesvoetbal, wielrennen, bbq-en, hardlopen, vissen, boogschieten, tennissen, en buiten hangen met je matties niet heel erg leuk meer. Je kan ze niet eens zien! Daarbij, als je 's ochtends onder het lekker warme dekbedje vandaan kruipt, vriezen je eeuh, dingen uit je broek. Balen in december dus. Met één L.

Eten, eten, eten.... PS deze soep heb ik echt gegeten....

Maar dan. Het aller, aller ergste van de maand december, is dat je op 1 december 5 kilo lichter bent dan op 1 januari! December is de vreet-je-rot maand. Met Sinterklaas, Kerstavond, eerste Kerstdag, tweede Kerstdag, derde Kerstdag, Oudjaar... Kalkoenen, konijntjes, hertjes, kalfjes, en marsepeinen biggetjes. Allemaal in de gourmetschotel en eten maar. Gezellig. Heel gezellig. En uiteraard heeft iedereen ladingen pepernoten en chocola in huis. Van die lekkere witte pepernoten, of die met truffelsmaak. In december mag het allemaal, het hoort erbij. Terwijl die krengen tegenwoordig al half juli in de schappen liggen. En niet meedoen is geen optie. Dat is ongezellig. Eten hoort bij de laatste maand van het jaar. Eten eten eten. Ik zie op tegen de december maand omdat ik de 11 andere maanden weer nodig heb om die 5 kilo kwijt te raken. 

Voor de rest is de decembermaand de leukste maand van het jaar. Of in ieder geval van de winter. Met als aller aller leukste dag 21 december. Want daarna worden de dagen weer langer en komt de lente dichterbij. 

Winnaars!

Yes! Donderdagavond. De avond die in het teken van winnen staat! Mannen willen winnen. Dat zit in ons bloed. Vroeger, heel vroeger, toen mannen nog moesten jagen en de vrouw gewoon de hut schoon hield, was winnen al erg belangrijk. Een WK voetbal was er nog niet, een maatschappelijke carrière lag ook niet voor de hand, maar een heerlijk hertenbiefstukje of een smakelijke dinoburger kon je als man zijnde natuurlijk niet zo maar laten lopen. Bespieden, besluipen, afleiden, pssst roepen, en dan BAM! Speer er in! Tot op het bot! Zodat Bambi of de Tyrannosaurus nog voor hij met zijn ogen kon knipperen, aan het spit hing. Vrouw blij, kind blij, hele stam blij. Winnen dus. Herkenbaar. Op donderdagavond komt dit oeroude instinct weer in mij naar boven. Ik wil jagen. Rennen, tackelen en schieten.

Handdoekje, deo, korte broek, en sokjes gaan in de tas. En uiteraard, niet geheel onbelangrijk, een schone boxer, zodat ik niet na het douchen commando-style  de kou in moet. Commando-style de kou in wordt nog wel eens onderschat, dat is voor niemand leuk en zo 1998 v. Chr..

Vanzelfsprekend gaan ook de Copaatjes de tas in en rest mij nog 1 hele moeilijke keuze. Trek ik vanavond het rood van Bayern Munchen aan, of wordt het toch het zwarte, afkledende shirt van Die Manschaft? Een moeilijke keuze, maar na lang wikken en wegen besluit ik: Ik ben vanavond Thomas Muller. Over winnaars gesproken.

De rit van Zwolle naar Ermelo duurt een kleine 40 minuten. Ik rijd mee met Jan Willem (natuurlijk niet zijn echte naam) en JW weet de 40 minuten in 35 minuten te volbrengen. Dat is de eerste winst van de avond. Lekker. Omdat er een afrit van de snelweg is verdwenen, zijn we aan de late kant. Snel de kleedkamer in, mijn Copaatjes en Bayern shirt aan, en op naar het trainingsveld op het prachtige Sportpark De Zanderij, thuishaven van EFC'58, het clubje waar ik vanaf mijn 6e heb leren voetballen.

Eenmaal omgekleed lopen Jan Willem en ik licht gespannen richting trainingsveld. Geconcentreerd. Dit is hét belangrijkste moment van de week. Vanavond is het winnen of staken, verliezen is geen optie. Wanneer we het trainingsveld benaderen, klinken mysterieuze stemmen in de verte, gedempt door de dichte avondmist.die uit het niets opkomt. De stemmen worden luider, er klinkt geschreeuw, paniek, gehuil. Langzaam doemen de silhouetten van 13 ferme sterke mannen op onder de stralen van de lichtmasten. 

Gelach, gejuich en het "PSV is Cool" van Jurgen en René (uiteraard gefingeerde namen) doorbreken de mystiek van de avond. Het zijn de krijgers van EFC 4. Allen volledig geconcentreerd, en getergd tot op het bot om vanavond niet af te gaan als een gieter. Een veld vol testosteron van de op en top afgetrainde mannen. Als Bambi slim is, laat ze zich hier vanavond niet zien. Hier gaat een wedstrijd plaats vinden op het aller scherpst van de snede, dat voel je aan alles.

De jarige René verdeelt de partijen. Team Zonder Hesje bestaat uit René zelf, Jurgen, Tjeerd, Nick, Rolf, Robbert K., Gert en de super gemotiveerde Anura. Team Hesje bestaat uit mijzelf (Thomas M.), Jan Willem, Jos, Robbert v R., Theo, Peter en nieuweling Ronald, Roelof of Roland (niet de echte namen). Acht commando's tegen zeven krijgers. Allen bereid om tot het gaatje te gaan, de grenzen van het toelaatbare op te zoeken, én er overheen te gaan. Bloed, zweet en tranen, vliegende tackels, vuil ellenbogenwerk, harentrekken, ballenknijpen, ogensteken, het is allemaal toegestaan. Winnen of staken, het is winnen of staken! 

Sander, Jos en Jan Willem 2013, toen zij hun haar nog hadden

Na een heftige, 90 minuten durende strijd waarbij D-Day in het niet valt, valt het team met de sterkste, krachtigste, sluwste, slimste en knapste spelers elkaar na het maken van de winnende goal gelukzalig in de armen. De buit is binnen, het team zonder hesje is verslagen, nadat zij nog wel de warming up winnend afsloten. Maar daar heb je natuurlijk niets aan. Er staan op het moment dat het er om gaat, dat tekent echte mannen. Echte mannen verliezen niet, echte mannen winnen. Het is de wet van moeder natuur. Survival of the fittest. Wij zijn the fittest. Team Hesje verslaat Team Zonder Hesje. Met 1-0. Wat een prachtige avond, wat een kick, wat een adrenaline en wat een eer. Oude helden vallen, nieuwe helden zijn opgestaan. Douchen, elkaar en de overwinning nog eens inwrijven en grootse verhalen in de kantine volgen. Dit is de donderdagavond hoe de donderdagavond hoort te zijn. Bespieden, besluipen, afleiden, pssst roepen, en dan BAM! Speer er in! Tot op het bot! Afmaken die hap! Leve Team Hesje. Leve de winnaars!

www.efc58.nl

Liverpool Vs Real Madrid Vs ouderavond kinderdagverblijf

Ooh, wat had ik er naar uitgekeken vorige week. Na de gênante vertoning van de enige Nederlandse club in de Championsleague, stond vanavond Liverpool - Real Madrid op het programma. Wat een affiche, wat een vooruitzicht. Nog even een dag werken in Utrecht, dan treintje naar Zwolle in, rustig een hapje eten met vrouw en kind, kleine man naar bed toe en dan Nederland 1 (of NPO 1) aan zetten. De hele dag klinkt de hymne van het miljoenenbal door mijn hoofd. The Champioooooons...

Toch heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Dat unheimliche gevoel dat je je verheugt op iets leuks, iets lekkers of iets moois, maar je je er niet volledig aan over durft te geven omdat een klein stemmetje roept dat je iets vergeet. Iets dat roet in mijn eten gooit, in mijn avondje Christiano Ronaldo.

Ouderavond. Dat was het. Ouderavond op het kinderdagverblijf. Verdrietig. Langzaam voel ik mij verdrietig worden. Dat was het wat het stemmetje mij probeerde te zeggen. "Sander, niet te blij. Je hebt ouderavond op het kinderdagverblijf". Een avond lang over het potje, kleien, en hipste nieuwe kinderziektes babbelen. Voornamelijk met mama's. Mannen komen namelijk niet naar een ouderavond. Zeker echte mannen niet. Ze kunnen het beter mama-avond gaan noemen. Helemaal vanavond, als de mooiste club van Engeland het in eigen stadion opneemt tegen de grootste club ter wereld. Geen echte vent te bekennen deze ouderavond natuurlijk.

Uiteraard ga ik niet afzeggen, want ik heb in een zwak, ondoordacht moment ingestemd met mijn aanwezigheid. Zo'n moment dat je vriendin je iets vraagt en je denkt "prima, het zal allemaal wel en  het kan geen kwaad mijn gezicht daar eenmaal te laten zien". Mannen, het kan dus wel kwaad!

Toch was ik ook wel benieuwd hoeveel medelosers er in de zaal zouden zitten. Welnu, aanwezig waren 27 personen, onderverdeeld in:

1 kinderfysiotherapeute

6 begleidsters van het kinderdagverblijf

15 jonge mama's

1 babypop

en jawel, ik en 3 andere mannen. Nou ja, mannen... Hoe mannelijk ben je als je tijdens Liverpool - Real Madrid tussen 21 moeders zit te luisteren naar een verhaal dat de eenkennigheidsfase van kleine kinderen verklaart. Wanneer een bezorgde moeder zich hardop afvraagt hoelang deze fase van haar dochtertje duurt, grap ik dat dit waarschijnlijk tot haar 18e het geval zal zijn. Dat werd op zijn zachtst gezegd niet echt gewaardeerd, deze humor. Mannenhumor. Ik had beter achter de tv plaats kunnen nemen.

Een uur en nog 5 slechte, ongepaste mannengrappen later is de presentatie van de fysiotherapeute afgelopen. Applaus. Voor de aanwezige dames bleek het een informatieve avond te zijn geweest, omdat zij meer inzicht in de motorieke en geestelijke ontwikkeling van hun kind hebben gekregen. Ik als vader was vooral verbaasd over de dingen waar de moeders zich druk om maakten. Je kind eet, groeit en wordt groter. What's the problem?  Een mama vraagt: "Mijn zoontje gaat midden op straat op de grond liggen en wil dat ik hem optil. Hoe ga ik daarmee om?".  Sander: "nou, gewoon laten liggen en weglopen". Mijn adviezen werden niet echt gewaardeerd deze avond. Ouderavond moet mama-avond worden. Voor iedereen was het beter geweest als ik Liverpool van Real Madrid had zien verliezen. Ook dan was Jurre gewoon de grote man geworden die hij nu ook zal zijn. En papa had niet zo voor paal gestaan met zijn mannenhumor in vrouwengezelschap.

Jurreloos

Het is 6.10 uur, de wekker is nog niet gegaan en staat pas ingesteld op 6.50 uur. Wat een lekker moment is dit. Het vooruitzicht dat ik me nog 40 minuten kan doezelen stemt me zeer tevreden. Nog even slaapdronken genieten van de rust en stilte in huize Franken, terwijl het zonnetje langzaam Zwolle begint op te warmen. Nog even negeren ik straks naar de koude badkamer zal lopen, en het dagelijkse ritueel van douchen, eten, werken weer moet starten. Gelukzalig droom ik langzaam weer weg en draai mij met een vette glimlach weer om.

Totdat ik, compleet onverwachts, uit het niets, als donderslag bij heldere hemel, bruut uit mijn slaap wordt gerukt. Met een harde klap joekelt de zaklamp in mijn nek, klapt "Ik, Zlatan" op de grond, en loop ik blauw aan omdat er een geelrode clown, genaamd Bumba achterin mijn mond wordt geduwd.

Goedemorgen! Het is weer Jurretijd! Wakker en wel na 11 uurtjes slaap. "Jurre televisiekijken! Mag ik naar benejen?". Nog voordat ik maar iets heb kunnen zeggen landt er een knie in mijn oog en elleboog tussen mijn ribben. Iemand is niet meer moe, heeft dorst en vooral zin in de dag. En ik ben het niet. Vriendinlief draait zich gniffelend nog maar even om en doet alsof ze nog slaapt. Zodoende staat papa Sander om 6.15 uur met zijn voetjes op de koude vloer. De ellende.

Maar vandaag is het mij het allemaal waard. Want vanmiddag gaat onze kleine grote vriend lekker twee nachten logeren bij opa en oma Ellemejo. Misschien is hij daarom wel zo enthousiast. Net als zijn papa en mama trouwens. Want hoe leuk het ook is om Jurre om mij heen te hebben, papa zijn vergt een berg geduld, is confronterend en ook hard werken.

Of ik dat wel mag zeggen? Natuurlijk dat mag ik zeggen. Even geen geitenyoghurt met appels als ontbijt maken, geen kans op een enkelblessure dankzij lego op de grond. Even niet nadenken of ik vanavond de kroeg in kan ivm oppas, even geen kleine ledematen in papa's dierbaarste lichaamsdelen om 6 uur in de morgen. Geen tand door mijn lip en geen konijn op mijn achterhoofd. Het vooruitzicht is heerlijk en trekt me mijn bed uit. Vrijheid, blijheid. Papa en mama hebben opvoedverlof. En dat is best even een feestje. Opa en oma, heel veel sterkte, succes en uiteraard plezier! Wij gaan een paar dagen van de rust en stilte genieten. Zonder Jurre....

Een halfvol glas

Yes, eindelijk! Twee maanden nadat ik ben gestart met mijn strijd tegen de kilo's heb ik het perfecte middel gevonden tegen overtollige kilo's!

Sonja Bakker, Dr. Frank, wijlen mr Atkins, De Voedselzandloper, De schijf van 5,  het Ananasdieet van Jurgen van Beek. Allemaal hele handige, maar pittige methoden om kilo's te verliezen. Vaak niet lang vol te houden, op het Ananasdieet na. Maar ook daar merk je dat je het na verloop van tijd zat bent dat je geen ananas mag eten. Op een dag ga je voor gaas en neem je er weer één. Net zoals je met de overige manieren van diëten moeite zult hebben om het vol te houden.

Wat voor mij de afgelopen week enorm goed heeft gewerkt, is geen dieet, maar een praktisch virus. Het influenza virus. Dit virus is heel gemeen, en veroorzaakt influenza.

Influenza:
plotseling optredende, sterk besmettelijke infectieziekte, veroorzaakt door het influenzavirus. De belangrijkste kenmerken: koude rillingen, buikpijn, braken, hoesten, hoofdpijn, slapeloosheid, koorts, spierpijn, lichtschuwheid en pijn achter de ogen. synoniem: griep

Juist. De griep dus. Vooral fijn en praktisch is het braken en de hierboven niet benoemde buikloop. Kilo's vliegen eruit. Daar waar ik op dinsdagmiddag niet zo blij was dat ik mijn treinreis van Utrecht naar Zwolle in Amersfoort moest onderbreken omdat de onavontuurlijke worteltjes via dezelfde weg weer naar buiten kwamen als dat ze naar binnen waren gegaan, beleef ik nu, enkele dagen later, het voordeel van dit buitengewoon onplezierige voorval.

Want ik ben lichter dan ik het afgelopen jaar ooit geweest ben. Ik heb een ingevallen bekkie, holle ogen, kan geen eten binnen houden, heb gelukkig ook geen trek. Ik heb geen kracht in mijn lichaam, kan niet sporten, ben moe, heb last van pijn achter mijn rechter oog, en voel me beroerd. Elke getikte letter maakt me misselijker en ik krijg mijn ogen niet scherp gesteld op het beeldscherm. Maarrrrr, ik ben wel lichter dan ik ooit geweest ben. Hoera en hulde. Leve de influenza.

Sweet and Sexy

Mannen-praat. Dat kan natuurlijk niet alleen over gevoelens, emoties, vet op de heupen en gezond eten gaan, Dat is zo wijvig. Dan was ik wel begonnen met lekkerbeppen-, koffieleutje- of doeditdoetdat.nl. Daarom nu een echt mannenonderwerp. Een onderwerp dat stoer, mannelijk, sexy en opwindend is. Zoals echte mannen zijn. Zoals ik ben.

Ik heb namelijk een verhouding. Dat klinkt stoer, maar uiteindelijk is dat het niet. De verhouding is puur gebaseerd op lust. Ik heb het lang voor mij kunnen houden, maar ik kom met mijzelf in de knoei, voel me er niet meer goed bij. Dan is het beter om eerlijk te zijn en met mijn verhaal naar buiten te komen vind ik. Iets doen aan mijn schuldgevoel en deze rotsituatie met de wereld te delen.

Ik troost mij wel met de gedachte dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Ik vermoed dat veel mannen de lust en het verlangen herkennen. De verleiding is groot om haar aan te raken, te voelen, te ruiken, zachtjes in te bijten en haar met mijn tong te bespelen. Ze heeft prachtige vormen, is een lust voor het oog, ruikt verschrikkelijk lekker en vervult mijn zoetste dromen. Zelfs als ik alleen maar aan haar denk reageert mijn lichaam op een, hoe zal ik het zeggen, stimulerende manier. Het water loopt me in de mond.

Vrouwen. Mannen. Het is niet leuk. Het is niet gezond om aan mijn heerlijke verleidster toe te geven. Maar waar ik ook ga, zij is er altijd ook. Op straat, op mijn werk, in de sportkantine en in het grootste lustwalhalla ter wereld, de supermarkt. Rrrrrr.... Boodschappen doen is een genot, de keuze is onbeperkt, en ik heb een verhouding met haar. Een haat-liefde verhouding. Want ondanks dat er bijna niets lekkerder, onweerstaanbaarder is dan een zoet zacht smeltend tumtummetje, levert dit overheerlijke snoepje niet echt de vitamines op die je verwacht bij iets wat smaakt naar aardbei, appel of banaan. Tumtummetjes zijn verschrikkelijk. Ze bestaan voor 100% uit slechte suikers, E-nummers en rubber gok ik. Daarom heb ik een hekel aan ze. Maar helaas smaken ze wel sweet as hell.....

Uit de oude doos... Klaagzang

Zoals iedereen weet, moet je oude dozen niet weggooien. Zo vond ik onderstaand verhaal terug. Uit het leven gegrepen, leve de oude doos. Vier jaar geleden bereikte onderstaande column het hele land. Als lezerscolumn in Metro. Met trots presenteer ik: A never ending story, 2010. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat die 92,6 kg uit het stuk nu mijlenver buiten mijn bereik ligt. 

Wel kom ik langzaam weer in de buurt van dit gewicht. Vandaag de dag weegt deze jongen 94,3 kg. Kleine stapjes....

Mag ik even klagen! September 2010. Lezerscolumn Metro

Over het algemeen hoor je mij weinig mopperen. Ja, ik ben namelijk positief ingesteld. En nee, ik mag officieel niet klagen qua BMI. Tenminste, volgens mijn dierbare omgeving niet (maar de tijd dat mijn moeder mij te zwaar vindt, zal waarschijnlijk nooit komen. Fijn mam).
Met mijn 189 cm (lichaamslengte, voor de duidelijkheid) en 32 jaar ben ik met 92,6 kilo net aan de te zware kant. Of ik er even 3,6 kilo af wil halen, want dan komt mijn gewicht overeen met mijn lengte en leeftijd.

Makkie, zou je zeggen, die 3,6 kilootjes. Even sporten, even zweten, even minder eten en huppakee, het goddelijke lichaam van vijf jaar geleden is weer helemaal terug… Klinkt simpel en moet zeker te doen zijn. Ik kijk er heel erg naar uit. Maar helaas voor mijzelf doe ik dit nu al twee jaar lang! Als het zo gemakkelijk is om af te vallen, waarom ben ik dan al minstens twee jaar aan het worstelen met mijn gewicht? Waarom vliegen de kilo’s er binnen no time aan, terwijl het verdwijnen van de overtollige zwembandjes me een partij tijd en energie kost waar je u tegen zegt? Ik laat gebakjes vaak staan, eet bijna geen patat, ontbijt netjes aan tafel, houd me altijd aan de schijf van vier omdat ik niet van melkproducten houd, krijg genoeg vitaminen binnen, drink water alsof mijn leven er vanaf hangt en ik sport minstens twee keer in de week.

Dit alles heeft mij in de afgelopen maanden een gewichtsverlies van welgeteld 1,8 kilo opgeleverd. Tenminste, in de badkamer. Als ik in de slaapkamer op de weegschaal sta slechts 1,6 kilo. Schiet mij maar lek. Ik kom er maar niet vanaf.

En toch mag ik blijkbaar niet klagen. Want er zijn in Nederland genoeg dikkere mensen, die het allemaal veel zwaarder hebben. En in de wereld zijn veel dunnere mensen die het zeker niet lichter hebben. In Afrika is het zwaar, Afghanistan en Irak is pas erg. Allemaal hartstikke waar, en echt heel veel erger dan waar ik mee zit. Maar als mensen mogen klagen dat het in Nederland zo veel regent, dan mag ik toch zeker ook wel even over mijn extra kilo’s mopperen?

Vette pech.

Ongekend.  Een heleboel woorden heb ik gebruikt in mijn vorige blog om aan te geven dat je na je 35e snel dik wordt en af moet vallen. Na een weekje piekeren en heel slecht slapen, kom ik echter tot maar 1 conclusie... Mijn vorige blog was zonde van mijn inkt!

Want natuurlijk zijn veel van mijn leeftijdsgenoten om mij heen een onsje te zwaar (sorry mannen), en worden we er gemiddeld zeker niet lichter op de aankomende jaren (sorry dames). Maar dat is helemaal niet belangrijk natuurlijk. Gewicht doet er niet eens toe.

Stel je twee mannen in onderbroek voor. Een boxershort mag ook. Een sportieve stoere boxer. De ene heeft als logo CR7 geweven in het randje van zijn slip, bij de ander staat SF8 genoteerd. Lastig voor te stellen? Laat me je helpen. De twee mannen in boxer:

CR7

SF8

Ze hebben overduidelijk veel overeenkomsten. Alleen al  op de foto's zijn ze als twee druppels water. Verder heeft CR7 een model als vriendin, een waanzinnig paleis als huis, een supergave flitsende bolide onder zijn kont en een kat. SF8 heeft ook een vriendin, een huis, een Ford Focus en een kat. Wat de vergelijking extra bijzonder maakt; beide mannen kunnen ook aardig met een voetbal overweg. De een misschien ietsje beter nog dan de ander. De heren realiseren zich tevens heel goed dat elke dag patatjes eten niet goed is voor de lijn en werken er hard aan om fit te blijven. Ook dat zie je vanzelfsprekend terug op de foto's.

Zijn er eigenlijk wel verschillen tussen de twee? Jazeker. Zo werkt SF8 bijvoorbeeld 36 uur per week bij de grootste spoorvervoerder van Nederland, CR7 heeft niet eens een echte baan. SF8 reist gratis met de trein, CR7 moet een kaartje kopen. SF8 volgt de Champions League nauwlettend op televisie, terwijl CR7 op datzelfde moment naar eigen zeggen vaak "zelf met zijn matties tegen een balletje trapt". Maar het grootste verschil zit hem in de sixpacks. Bij Sander is het duidelijk dat hij een sixpack heeft, bij Cristiano zie je hem ook daadwerkelijk. Nu dacht ik altijd dat het niet heel belangrijk was dat je het wasbordje goed kan zien, zolang je maar weet dat hij er zit. Maar het is wel degelijk belangrijk. Want het gaat er uiteindelijk niet om dat je lichter wordt, het gaat erom dat je vetpercentage naar beneden gaat waardoor de spieren weer zichtbaar worden. De sixpack van Cristiano weegt meer dan het fustje van Sander, en qua vetpercentage loop ik iets voor op Cristiano.

SF8, uit de oude doos

Adhv mijn vorige blog zou Cristiano Ronaldo de dikzak zijn, omdat hij relatief zwaar is. Spieren zijn namelijk zwaarder dan vetjes. Vandaar dat sporten in het begin helemaal niet goed werkt om af te vallen, omdat het lichaam spiermassa aanmaakt. Hierdoor kan het zo zijn dat je door te sporten zwaarder wordt, ipv lichter en dat is super irritant. Laat je hierdoor echter niet uit het veld slaan en realiseer je waarom je niet heel snel, heel veel lichter wordt ondanks dat je je helemaal suf rent, fietst, voetbalt, korfbalt, vist en damt. Laat je niet demotiveren om te sporten, want uiteindelijk gaat het erom dat je vet gaat verbranden en dat ga je wel degelijk zien. Door veel te sporten, en een beetje gezond te eten zul je misschien iets zwaarder worden, maar wordt je wasbordje, net als vroeger, weer helemaal zichtbaar. CR7 zal er straks een puntje aan kunnen zuigen. Let maar op.

Gr. SF8

PS. De SF8 boxer is vanaf heden te bestellen via Sander.Franken79@gmail.com

35 plus? Afvallen dus.

Sander Franken, 23 jaar oud. Een jonge afgetrainde amateurvoetballer. Snel, sexy en gespierd. De wereld ligt aan zijn voeten, de toekomst ligt helemaal open. Werkt en fietst zich een slag in de rondte. Op zijn Peugot-racefiets van Veluwe naar Heuvelrug, maar ook op de oude opoefiets om de liefdesbrieven, groeten uit .... en pakketjes zonder zichtbare afzender bij de mensen thuis te bezorgen. Uit naam van PTT Post. Of was het al TPG Post op dat moment? Anyway, een jongeman in de bloei van zijn leven, met een grote passie voor sport en bewegen. Jong, gezond, fit en actief en 88 kg (lengte 1,89m). Wat een gelukkige vriendin moet hij hebben. Het is het jaar 2002.

Vandaag de dag is er veel veranderd. Op mijn gelukkige vriendin na dan. Dat is een leukere, verbeterde versie van die van 2002. Maar gelukkig is ook deze. Ook de wereld ligt nog steeds aan mijn voeten. Tenminste, dat is wat iedereen over 35 jarigen roept. Op het racefietsje heb ik al een tijdje niet meer gezeten, en post bestaat nauwelijks nog. Dat is vandaag de dag email. Of WhatsApp, Twitter, Facebook, Pinterest, Youtube of Google plus. Wanneer ik de jeugd van nu uitleg dat je vroeger een postzegel nodig had om iets te verzenden, staan ze mij schaapachtig aan te gapen. Tijden veranderen. Blijkbaar.

 Uiteraard is sexyness iets wat nooit zal verdwijnen, dit wordt zelfs beter naarmate ik ouder word. En ook mijn lengte is ongeveer gelijk gebleven, maar dat is niet zo belangrijk. De waarde van lengte wordt altijd overschat. Het grootste verschil is de weegschaal. Daar waar de wijzer in 2002 ongeveer 88kg aangaf, staat er op het dieptepunt van de weegschaalcarriere  97,8 op het digitale schermpje. In eerste instantie leek de overgang van analoog naar digitaal tijdperk de oorzaak, maar hoe vaker ik in de spiegel keek, des te meer realiseerde ik mij dat ik mijn vriendin onterecht beschuldigd heb van het op een te hoge temperatuur wassen van mijn kleren.

Nu is eindelijk het kwartje gevallen. Wanneer je als 35 jarige geen post meer bezorgd maar 36 uur per week op kantoor zit, wanneer je niet drie maal in de week de longen uit je lijf traint, maar slechts op maandagavond in de zaal keept, wanneer je vrije tijd voornamelijk doorbrengt op een bank ipv op de tennisbaan, wanneer je lekker eet ipv wat het lichaam nodig heeft, dan raakt het lichaam uit vorm.

Omdat ik de afgelopen jaren ervaren heb hoe het is om aan te komen, ipv af te vallen, neem ik jullie als lezer mee in mijn afvalrace. Voor jullie misschien erg leuk om te lezen, en misschien interesseert het je geheel niet. Maakt ook niet uit. Ik heb in ieder geval het vermoeden, dat veel van de mensen die de prachtige leeftijd van 30 plus bereikt hebben, een extra zetje kunnen gebruiken om overtollige kilo's kwijt te raken.
Omdat ik niet geloof in diëten, maak ik hier geen woorden aan vuil. Omdat ik wel geloof in gezond eten én voldoende bewegen, maak ik hier heel veel woorden aan vuil. Sporten gaat ons dikzakken helpen weer dun te worden. Ook al ben je 35 jaar oud en niet meer de jonge god van vroeger. Op een dag zal ik weer 90 kg wegen. Tot die dag is aangebroken neem ik je mee in mijn gevecht tegen de kilo's en de manier hoe ik dit invul, vooral op sportgebied. Hou daarom de aankomende tijd de mannen-praat.blogspot.nl site in de gaten en doe er je voordeel mee op. Veel succes mannen.
Gr. Sander, inmiddels 96,0 kg......