Ooh, wat had ik er naar uitgekeken vorige week. Na de gênante vertoning van de enige Nederlandse club in de Championsleague, stond vanavond Liverpool - Real Madrid op het programma. Wat een affiche, wat een vooruitzicht. Nog even een dag werken in Utrecht, dan treintje naar Zwolle in, rustig een hapje eten met vrouw en kind, kleine man naar bed toe en dan Nederland 1 (of NPO 1) aan zetten. De hele dag klinkt de hymne van het miljoenenbal door mijn hoofd. The Champioooooons...
Toch heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Dat unheimliche gevoel dat je je verheugt op iets leuks, iets lekkers of iets moois, maar je je er niet volledig aan over durft te geven omdat een klein stemmetje roept dat je iets vergeet. Iets dat roet in mijn eten gooit, in mijn avondje Christiano Ronaldo.
Ouderavond. Dat was het. Ouderavond op het kinderdagverblijf. Verdrietig. Langzaam voel ik mij verdrietig worden. Dat was het wat het stemmetje mij probeerde te zeggen. "Sander, niet te blij. Je hebt ouderavond op het kinderdagverblijf". Een avond lang over het potje, kleien, en hipste nieuwe kinderziektes babbelen. Voornamelijk met mama's. Mannen komen namelijk niet naar een ouderavond. Zeker echte mannen niet. Ze kunnen het beter mama-avond gaan noemen. Helemaal vanavond, als de mooiste club van Engeland het in eigen stadion opneemt tegen de grootste club ter wereld. Geen echte vent te bekennen deze ouderavond natuurlijk.
Uiteraard ga ik niet afzeggen, want ik heb in een zwak, ondoordacht moment ingestemd met mijn aanwezigheid. Zo'n moment dat je vriendin je iets vraagt en je denkt "prima, het zal allemaal wel en het kan geen kwaad mijn gezicht daar eenmaal te laten zien". Mannen, het kan dus wel kwaad!
Toch was ik ook wel benieuwd hoeveel medelosers er in de zaal zouden zitten. Welnu, aanwezig waren 27 personen, onderverdeeld in:
6 begleidsters van het kinderdagverblijf
15 jonge mama's
1 babypop
en jawel, ik en 3 andere mannen. Nou ja, mannen... Hoe mannelijk ben je als je tijdens Liverpool - Real Madrid tussen 21 moeders zit te luisteren naar een verhaal dat de eenkennigheidsfase van kleine kinderen verklaart. Wanneer een bezorgde moeder zich hardop afvraagt hoelang deze fase van haar dochtertje duurt, grap ik dat dit waarschijnlijk tot haar 18e het geval zal zijn. Dat werd op zijn zachtst gezegd niet echt gewaardeerd, deze humor. Mannenhumor. Ik had beter achter de tv plaats kunnen nemen.
Een uur en nog 5 slechte, ongepaste mannengrappen later is de presentatie van de fysiotherapeute afgelopen. Applaus. Voor de aanwezige dames bleek het een informatieve avond te zijn geweest, omdat zij meer inzicht in de motorieke en geestelijke ontwikkeling van hun kind hebben gekregen. Ik als vader was vooral verbaasd over de dingen waar de moeders zich druk om maakten. Je kind eet, groeit en wordt groter. What's the problem? Een mama vraagt: "Mijn zoontje gaat midden op straat op de grond liggen en wil dat ik hem optil. Hoe ga ik daarmee om?". Sander: "nou, gewoon laten liggen en weglopen". Mijn adviezen werden niet echt gewaardeerd deze avond. Ouderavond moet mama-avond worden. Voor iedereen was het beter geweest als ik Liverpool van Real Madrid had zien verliezen. Ook dan was Jurre gewoon de grote man geworden die hij nu ook zal zijn. En papa had niet zo voor paal gestaan met zijn mannenhumor in vrouwengezelschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten